नोबेल

शिक्षकांवरील सुंदर कविता. . . .

नोबेल

अंधार गडद होत जाताना
आकाशाचा फळा
चमचम चांदण्यानी जातो भरत.,
तसे शिक्षकाच्या खात्यात
जमा होत जातात विद्यार्थी .

किती तरी
भावी डाॅक्टर, इंजिनियर, व्यापारी,नेते,
पत्रकार व गुंडसुद्धा
अर्ध्या चड्डीत
असतात त्याच्या धाकात
समोर बसलेले....

त्याच्या चष्म्याचा नंबर बदलत जातो हळुहळु तसे,
अनेक चेहरे अस्पष्ट होत जातात.......

मात्र  प्रार्थनेसारखे शांत,कुशाग्र ,
फंडाच्या रकमेसारखे आजारी,
वेतनवाढीसारखी आनंदी , गुणी,
व शाळा तपासणीसारखी उपद्रवी मुले नोंदवली जातात ठळक,
सेवापुस्तकातल्या नोंदीसारखी ....

पुढे मागे भेटत राहातात,
अनोळखी वळणांवरुन
देत राहातात आवाज.
भर गर्दीत ,
समारंभात,
संमेलनात............कुठेही.

"हे माझे सर बरं का !"
"या माझ्या मॅडम बरं का ! "
आपुलकीनं सांगतात सर्वांना....

गच्च भरलेल्या बसमधे
हात धरुन करतात आग्रह
खिडकीपाशी बसण्याचा.

"नमस्कार करते हं !" म्हणत
नव-यालाही लावतात वाकायला.
तेव्हा अधोरेखित होतो त्याचा पेशा......

कसलं गारुड करतो तो पोरांवर ?
अन् स्विकारत राहातो आयूष्यभर......

एखाद्या बुज-या आवाजाला दिलेल्या हिमतीचा....
   
        जनस्थान पुरस्कार !

कविता शिकवतांना फुटलेल्या हुंदक्याची..........

            फेलोशीप !

सुंदर हस्ताक्षरासाठी  दिलेल्या शाबासकीची........

          साहित्य अकादमी !

पाठीवरुन मायेनं हात फिरवल्याबद्दलचे.........      
             
                 ज्ञानपीठ !

अन् फळ्यासमोर चोख भूमिका बजावल्याचे.............

                नोबेल